Existentiële Liedjes

Meanderend door het Nederlandse duinlandschap ontstaan er zinnen, stemmingen en gevoelens die als sediment blijven hangen. Als eetbare planten neem ik ze mee naar huis en verwerk ze tot liedjes, als ze tenminste niet blijven hangen in gedicht. Ik noem ze existentiële liedjes, omdat ze zijn gevonden in bestaansdrang, in de vlucht naar vrijheid en ruimte, in het verlangen naar echtheid en bezinning. Het gaat natuurlijk om de schoonheid. De liedjes zijn onderdeel en getuige hiervan. Het bestaan schittert, ook al is het eenzaam, of misschien juist als het eenzaam is. Zo eenzaam schreef ik in tijden van diepe, maar ook trotse eenzaamheid. Tussen de bomen en langs de paden vond ik keer op keer antwoorden die me bij deze bron brachten. Daarom nam ik er een videoclip op. Het was waar ik vaak zat, even ver weg van alles en iedereen, wachtend tot ik voelde wat ik voelde en was wat ik was. Zo eenzaam.

Maarten Amesz

Het was een tijd waarin ik me vrij voelde. Ik liep vaak door de straten van Bloemendaal, op weg naar de duiningang om verlichting te vinden van alles wat een mens moet doen, moet zijn, en noodgedwongen al is. Je kan toch niet om jezelf heen. Het voelde klein en groots, legendarisch en gewoontjes, magisch mooi en praktisch fris. Ik zag de bloemendalers hun leven leiden. Niet alleen de rijken, maar iedereen. De boekenverkoper, de postbode, de mafketels die toevallig voorbij liepen, die ik maar al te goed kende van mijn tijd in Amsterdam, waar ik al weer jaren weg was. De straten hadden ruimte zat in Bloemendaal. Ik had niet de behoefte er onderdeel van te zijn, maar toch was ik er ook. Als vrij geest. Zo liep ik er doorheen. Eenmaal thuis schreef ik De Vrije Geest. Het klonk precies zoals het was. Alledaags, zonder al teveel richting, gewoon doen wat we moeten doen. Het burgelijke gaf ruimte aan het geestelijke, in dit geval in vrijheid opgevat. Het was lieflijk simpel.

Top