Toen ik voor het eerst ging optreden met mijn band, kreeg ik flink de bibbers. Ik was al weken licht nerveus, maar die eerste paar passen het podium op lieten me pas echt voelen hoe het is om voor het oordeel van de massa geworpen te worden. Ik kon niet meer helder denken, mijn lichaam voelde zwabberig en ik liep niet echt een kant uit, maar dwarrelde wat heen en weer. Ik deed van alles, zonder echt iets te doen. Er leek wel niemand aan het roer te staan. Had ik plankenkoorts? Was dit podiumvrees? Ja en nee, besefte ik later. Het hoort er simpelweg bij.
Voor performance coaching kan je contact opnemen met Maarten via maartenamesz@gmail.com. We kunnen afspreken op lokatie, een wandelcoachingsessie houden of gewoon bellen. Stuur me een mail en leg uit wat er aan de hand is. Als ik denk dat ik kan helpen, maken we een belafspraak om te kijken wat we kunnen doen.
De zenuwen gaan nooit weg, dat zal bijna iedere artiest je mededelen. Er is echter een verschil tussen het hebben van een gezonde spanning of het bezwijken onder een verlammend gevoel. Het eerste kan productief uitpakken en doorzeilen naar een euforisch gevoel, ook al speel je slecht. Je kan zelfs om je eigen fouten lachen. Het tweede kan ervoor zorgen dat je nooit meer op een podium wilt staan en voorgoed gaat geloven in je eigen plankenkoorts.
Een paar optredens later kwam het inzicht binnen denderen dat me voorgoed van podiumvrees afhielp: “iedereen kon de tering krijgen”, zo bedacht ik me terwijl ik het podium opliep om mijn gitaar om te doen. Het was geen chique inzicht, geen verfijnde gedachte, geen nobele aanzet tot het leggen van een interactieve vloer onder het spel van verbintenis tussen artiest en publiek, maar het werkte als een trein. De plankenkoorts verdween.
Ik had iets gevonden wat voorgoed zou werken, als een soort state-of-mind-backup. Het kwam als een soort rock-en-roll-engeltje op mijn schouder zitten om te laten weten dat in het geval van afgang, blamage en totale mislukking er weinig aan de hand zou zijn. Het zou niet het einde van de wereld zijn, en ook niet het einde van mijn artisticiteit, van mijn podiumkunst of van mijn liefde voor muziek en performance. Omdat de route van de afgang nu vrij was, verdween de verlammende werking ervan. Het was geen verbod meer, geen mogelijkheid die niet mocht plaatsvinden. Ik mocht falen.
Ik heb later veel gesproken met artiesten hoe zij omgingen met hun podiumvrees. De meesten hadden simpelweg vertrouwen in dat het wel zou gaan lukken, dat ze goed voorbereid waren en dat het wel goed zou komen. Ook hadden ze gemeen dat ze er vaak zoveel zin in hadden, dat de angst zich meer als ondertoon in hun stemming nestelde, zich onderdanig en ondersteunend aan het plezier van het spelen makend. “Een prettige spanning”, noemde sommigen het. Voor een enkeling bleef het een nachtmerrie, een mentale beproeving, een uitputtende artistieke veldslag die telkens weer gewonnen moest worden.
Heb jij last van podiumvrees of plankenkoorts? Lijdt jouw performance onder een te grote nervositeit? Laat je coachen. We onderzoeken waar de angst ligt en welke strategieën daar bij kunnen helpen. Ieder persoon is uniek en gaat anders om met angsten en nervositeit. Ik geloof er heilig in dat je erbij gebaat bent je eigen inzicht en strategie dient te ontdekken. Dit geeft je vertrouwen dat je er altijd zelf kunt uitkomen.