Lees hieronder een korte muziekbiografie van Maarten Amesz, onder andere geschikt voor muziek-gerelateeerde persberichten. Binnenkort verschijnt een autobiografisch verhaal in boekvorm. Wil je weten wanneer en waar het uitkomt?
Volg Maarten via de nieuwsbrief!
Merci!
Korte Biografie Maarten Amesz
Na jaren in Engelstalige Rockbands gezeten te hebben, lanceert Singersongwriter Maarten Amesz in 2020 zijn dubbel debuutalbum, één in de Nederlandse taal en één in het Engels. Met gitaar, zang en een beetje percussie ontstaat er in dit nieuwe project ruimte voor het kleine, het poëtische en het subtiele. Het resultaat is een geheel van mooie en pure liedjes die de luisteraar meeneemt in magische, existentiële werelden. De gitaar is zacht, de stem spreekt en de woorden meanderen. De nieuwe muzikale wending volgt het persoonlijke levenspad van Maarten dat zich kenmerkt door stilte en bezinning, vaak gevonden in het prachtige duinlandschap dat Nederland rijk is. De wandelingen brengen inzichten die zich in liedjes nestelen en zo verslag doen van een reis naar vrijheid, inzicht en ruimte.
Autobiografie
Liedjes schrijven deed ik al vanaf de eerste maanden dat ik gitaar leerde spelen, op mijn zestiende. Samen met twee vrienden zat ik in een band waarin we alledrie gitaar speelden. We hadden dit zomaar op een dag besloten, ergens tussen het bier drinken en basketballen in. Muziek was het nieuwe idee. We kregen les van een hele aardige hardrocker die bij ons op school zat. Hij speelde verbluffend goed, zoals hardrockers wel vaker doen. We startten akoustisch, ik met de gitaar van mijn broer, maar als snel werd dit elektrisch, wat een stuk eenvoudiger was. We wilden rifs leren van Guns N’ Roses, liedjes spelen van Pearl Jam, en soleren als Kirk Hammet van Metallica. Nirvana was wel erg simpel, zo legde onze hardrockdocent ons uit. Gelukkig maar, dacht ik, want de liedjes van Kort Cobain waren magisch. Die wilde ik wel leren spelen.
Akkoorden lagen al klaar voor je. Je hoefde alleen de greep maar te leren en het systeem een beetje te snappen om mee te doen aan de wereld van songwriting. Na een paar maanden had ik mijn eerste liedje, met best een goede tekst vond ik zelf. “Head down in my jacket, it’s so goddamn quiet here, i focus on the fucking ground because i feel this silent fear”, zo opende het epos zich. Het was de wereld van een zestienjarige, die ondanks vele jaren van verandering in de kern dezelfde is gebleven. Het is een onzeker bestaan, met alle gevoelens van dien. Alhoewel ik “uitlaatklep” één van de lelijkste metaforen vind voor de psyche, was het ontdekken van de uitgaande geestelijke stroom in een absurde en geweldadige wereld wel erg prettig. In een liedje mocht en kon dit. En als je het goed deed (lees: mooi), dan waren mensen er nog blij mee ook. Dat was toch een stuk beter dan naar dat domme gezwets luisteren van zestienjarige scholieren, inclusief mijn eigen gezwets natuurlijk. Ik had met het schrijven van liedjes een roeping gevonden, als een klein subjectief eiland in een zee van objectieve waanzin. Maar wat voor leven zou dit zijn? Kon dat wel?
